teoriler yıkılıyor duvarlar yıkılıyor gökyüzü büyüyor masmavi menekşe kokuları beni ölümsüz kılıyor
Yorganımın ayaklarıma denk düşmediği zaman
Açlığın uykuya döndüğü
Utancın hin gülüşlerin mengenesinde öldüğü zaman
Kitaplığın önündeki solgun ışık
Sehpadaki eski plak
Kadehteki yarım şarap öylece dururken
Kalbin orta yerinden kırıldığı
Zamanın gülmeye bir türlü yetmediği zaman
Ve o zaman
Kapısında kış bekleyen bahar göremezmiş
Kuşlar uyurken uçamazmış
Yorgunken hiç sevemezmiş insan
Bağırıyorsunuz çılgınca
Herkes sizi dinlesin
Size baksın diye
Oysa en sert kışlar bende oldu
En çok beni terk etti kuşlar
Sokaklarda, yollarda hep siz varsınız
Sizin sesiniz yankılanıyor apartmanlarda, fabrikalarda, ofislerde
En önünden siz yürüyorsunuz insanlığın
Sizin ayak izleriniz takip edilsin istiyorsunuz hep
Kapıyı ilk açan siz olmalısınız
Koltuğa ilk oturan
Kahveyi ilk yudumlayan,
İlk kahkahayı patlatan
İlk siz olmalısınız şarabın tadına bakan
Hep sizi buyur ettiler içeri bin bir hürmet
Beni sofranızdan erkanınızdan kovdular
Oysa kuşlar en çok benden göç etti
En çok beni bağrına bastı bulutlar
Gülünüz ayan beyan, zaten gülüyorsunuz
Yok ki utanmanız, arlanmanız
Hiç yere bakmaz hiç kızarmaz yüzünüz
Ruhunuz rutubetli taşlar gibi nobran
Çünkü yazgınızı ezbere biliyorsunuz
Doğacaksınız ve öleceksiniz
Arası hiç yok
Arası eksiksiz bir nisyan
Gülüyorsunuz sesli ve çirkince
Çünkü her biriniz ayrı bir Zeus
Ellerinizde zincirleriniz ışıl ışıl
Ellerinizde yeni bilenmiş baltalar
Oysa zamanın bu zehir kusan devrinde
En çok kan benden aktı
En çok beni terk etti kuşlar
