teoriler yıkılıyor duvarlar yıkılıyor gökyüzü büyüyor masmavi menekşe kokuları beni ölümsüz kılıyor
Yorganımın ayaklarıma denk düşmediği zaman
Açlığın uykuya döndüğü
Utancın hin gülüşlerin mengenesinde öldüğü zaman
Kitaplığın önündeki solgun ışık
Sehpadaki eski plak
Kadehteki yarım şarap öylece dururken
Kalbin orta yerinden kırıldığı
Zamanın gülmeye bir türlü yetmediği zaman
Ve o zaman
Kapısında kış bekleyen bahar göremezmiş
Kuşlar uyurken uçamazmış
Yorgunken hiç sevemezmiş insan
Bağırıyorsunuz çılgınca
Herkes sizi dinlesin
Size baksın diye
Oysa en sert kışlar bende oldu
En çok beni terk etti kuşlar
Sokaklarda, yollarda hep siz varsınız
Sizin sesiniz yankılanıyor apartmanlarda, fabrikalarda, ofislerde
En önünden siz yürüyorsunuz insanlığın
Sizin ayak izleriniz takip edilsin istiyorsunuz hep
Kapıyı ilk açan siz olmalısınız
Koltuğa ilk oturan
Kahveyi ilk yudumlayan,
İlk kahkahayı patlatan
İlk siz olmalısınız şarabın tadına bakan
Hep sizi buyur ettiler içeri bin bir hürmet
Beni sofranızdan erkanınızdan kovdular
Oysa kuşlar en çok benden göç etti
En çok beni bağrına bastı bulutlar
Gülünüz ayan beyan, zaten gülüyorsunuz
Yok ki utanmanız, arlanmanız
Hiç yere bakmaz hiç kızarmaz yüzünüz
Ruhunuz rutubetli taşlar gibi nobran
Çünkü yazgınızı ezbere biliyorsunuz
Doğacaksınız ve öleceksiniz
Arası hiç yok
Arası eksiksiz bir nisyan
Gülüyorsunuz sesli ve çirkince
Çünkü her biriniz ayrı bir Zeus
Ellerinizde zincirleriniz ışıl ışıl
Ellerinizde yeni bilenmiş baltalar
Oysa zamanın bu zehir kusan devrinde
En çok kan benden aktı
En çok beni terk etti kuşlar
Kimbilir ne planları vardı
Ödenmemiş taksitleri
Onarılacak bir masa
Boyanılacaktı bir tavan bir duvar
Vakti gelmişti de haberi yoktu
İçinde binbir dert binbir tasa
Ölüverdi bir gece vakti ansızın
Kırgınlıkları yastık gibi kucağında
Masasında kaldı soğumuş yarım bardak çay
Yanında yarım kalmış şiiri
Oğlu taşıdı cenazesini
Bilmeden ömrünün en ağır yükü olduğunu
Kızı bir köşede ağladı içine içine
Karısı ölesiye hırpaladı kendini
Fark etmeden adamın koklamaya kıyamadığı saçlarını yolduğunu
Gömülmek isterdi rahmetli
Suyu eksik edilmemiş bir menekşe bahçesine
Nitekim gömdüler
Peyzajı özenli beton mezarlığına belediyenin
Kişi başı üç kürek toprak atıldı
Okundu kişi başı üç ihlas bir fatiha
Çok şey vardı yapacağı rahmetlinin
Başucuna bırakmalık
İçli bir şiir daha yazacaktı karısına
Sarılıp koklayacaktı çocuklarını bir kere daha
Gittikçe köşeye sıkışıyor insancık
Herkesin elinde iki ihtimalli zar
Herkesin omzunda bir başkasının verdiği hüküm
Kötüye kötülüğün kötü olduğunu anlatacak bir dile ihtiyaç var
Yoksa herkesin çantasında, mutlak bir intihar ipidir ölüm
Oysa ne çok ihtiyacımız var
Denizin durgunluğuna
Çünkü fırtınalar
Çöpler, kırık dallar
Ve unutulmuş cesetler bırakır kıyılarımıza
Her şeye rağmen umudum dipdiri
Lakin ömrüm kısa
Burada yağmur yağıyor
Üstüne üstlük hava buz gibi soğuk
Bir kedi büzüşmüş merdiven dibinde
Ben iki sokağın kesiştiği yerdeyim
Saçağın altında da ürkek bir kuş
Aralıksız yağmur yağıyor
Yapraklarımsa çoktan kurumuş
Bir gün o hikayenin
Giriş cümlesini yeniden yazdık seninle
"Vakit geçiyor hadi yaşayalım"
Uyanmıştık apansız
Yalancı çiçekler açmış baharın orta yerinde
Kulaklarımızda tiz bir İsrafil borusu
Bu şehrin izbe bir sokağından
Yayıldı evrene
O inatçı menekşenin keskin kokusu
Herkes tedirgin herkes panik bizim gibi
Bizim gibi
Herkesin avuçlarında kocaman bir yanılgı
Kazısak ta
Kaldı içimizde geçmişin sökülemeyen tortusu
Kocaman bir yumru şimdi gırtlağımızda
O hikayenin
Bitiş cümlesinin yazılacağı korkusu
İçinde sonsuz bir suya karışma özlemiyle
Denize bakıyor kadın
Beton ayaklı çelik halatlı bir köprünün üstünden
Kocaman şehirde karınca gibi insancıklar
Utanmıyorlar öteki yüzlerinin aleniliğinden
Balıklarda oltaya takılma müsaitliği
Kadının elinde çakmak
Kadının içinde balık olma özlemi
Öyle böyle değil
Bu çağda bu acıya yalnızca çocuklar ve kediler müdahil
Tutuşturuyor kadın çakmağı
Ufukta yay gibi yükseliyor
Dokuz renk dokuzu kardeş bir ebemkuşağı
Bu saatten sonra şehre
Ya bu balıklar ya da kadın fazlalık
Su yanar mı hiç yanıyor işte
Şimdi kadın suyun içinde küçük kara bir balık
Eylül 2022 Meriç
Önce denize dokundu çocuk
Maviye dönsün diye kentin karanlığı
Sonra öptü Konstantinopolis'in
Kırılmış tüm taşlarını ayrı ayrı
Önünde minare, sağında kilise
Solunda havra
Duası kanatlarında
Bir Zümrüdüanka'nın
Elbette ulaşacaktır Tanrıya
ses ver oradaysan
de ki özledim seni
bileyim özlemimin karşılığı olduğunu
bileyim, atıyor dipdiri bir kalp benim için
öpeyim o kalbi attığı yerden
de ki istiyorum seni
koynumda içimde yanımda göğsümde
bileyim arzularının arzularıma eş olduğunu
ve öpeyim sabah güneşinin tenine ilk değdiği yerden
de ki adam gel
geleyim dağları tepeleri aşıp
yollar geçip köprüleri yakıp
gireyim kimsenin bilmediği faunamıza
ormanlar denizler göller nehirler ağaçlar gölgeler
yataklar çarşaflar
trenler kompartımanlar
otobüs camları
ve her hayalin ince detayı
faunamızın içinde capcanlı
capcanlı işte dudakların
dudaklarından dökülen sözcükler
capcanlı bir sevda bu
bir kayın ağacı gibi yaşlı ama diri
kimse inanmaz
varsın inanmasın
ve hatta olmasın kimse yamacımızda
de ki adam gel hadi soğumasın kahven
ah geleceğim kadın
öyle bir geleceğim ki
kopacak her şey inceldiği yerinden
Beni sevmemen papatyanın suçu değil
Senin suçun hiç değil
Geriye bir ben kalıyorum bir de tanrı
Ben ne düşünüp ne yaptıysam
Biliyordu ve engel olmadıysa
Bu tanrının suçu, o cezalandırılmalı
Kötü olanın
Beni artık sevmediğini düşünmek sanıyordum
Daha kötüsü
Hiç sevmediğini düşünmekmiş
En kötüsü ise
Sevmediğini bilmek
Mevsim mevsime küs
Kıştan sonra bahar gelmez artık
Gelir sandım yanıldım
Çünkü ben dün gece, faili belli
Soğumuş bir cesede sarıldım
Gümüşsuyu'nun üstü meydan
Solumda Alman konsolosluğu
Adı konmamış ihanetlerin yılgın ağırlığı
Sırtımda keskin bir gürz
Takip ediyor gölgemi ıslak bir kedi
Biz de aynı coğrafyanın
Birbirinden vize alamamış
İki mültecisi sayılırız bir nev'i
Kaçılmıyor sırtında taşıdığın acılardan
Bazen kendi açtığın yaralardan
Bazen inançsız bakışların derinliğinden
Yeri ve zamanının hükmü yok
İstisnasız öldüm, her vur-ul-duğum yerden
Yürüyorum Sıraselviler'den Büyük Parmakkapı'ya
Takip ediyor gölgemi ıslak bir kedi
Biz de aynı sokağın
Aynı yağmuru altında ıslanmış
İflah olmaz sokak kedileriyiz bir nev'i
Sağımda uçan bir ev
Yüksek tavanlı dar merdivenli
Giriş holünü geçtim
Solda geniş minderli koltuktayım
Ellerimde solmuş bir buket
Yollarda, merdivenlerde, parkelerde kan izleri
Bulamazsan beni, bu izleri takip et
Kirlenirse ellerin yine ben silerim
Burası seni ilk gördüğüm yer
Muhtemelen bu son olacak
Kar bastırmadan daha fazla
Orada olmanı dilerim
Kaldırıp atamazsam sırtımdaki gürzü
Kan kaybından öleceğim
Ve menekşe kokulu bu çağ son bulacak
