Har Ağacı

Dalgalanıyor kıyısında şiirlerimi yaktığım göl

Birazdan rüzgar ateşi harlayacak, 

Kavrulacak kağıt kesiği ellerim,

Ben kibriti çakan tarafıyım bu yangının

Sen ellerime tutuşturan tarafı

İnat ettim bu kez ben ölmeyeceğim, sen kendi kendine öl

Anahtarları denize atalım parmaklıklar arasından 

Bırakalım artık bu yalancı el tutuşları

Her sarhoş kendi masasında ağlasın,

Her mahkum kendi hücresinde asılsın,

Kağıtların arasına katalım siyah beyaz unutuşları

Kendi çamuruna bulansın her çiçek

Sevmek, senin içinde büyük Azazil kibri

Sevmek ebedi bir ölüm, ölüm ilahi bir gerçek

Kendi kalemimi kendim kırdım ben, 

Har ağacındadır infazım

Bir göl kenarında yaktım kalan günlerimi

Ben kibriti çakan tarafıyım bu yangının 

Sen kibriti elime tutuşturan celladı

Ben hiç sevmedim kendimi bu cihanda

Bir ağacı yahut bir çocuğu sevdiğim kadar

Diyeceğim o dur ki;

Bu kibrit son kuru kibrit ve bu şiir buraya kadar