Suya İnanalım

Binelim şu eski sandala

Durgun çarşaf gibi bir denizde

Ne kadar açılabiliyorsak açılalım

Bırakalım sonra kürekleri

Nereye götürürse götürsün bizi deniz

İnanmak en büyük kumardır

Biz yalnızca suya inanalım

Göz Göre Göre

Sarılmıştık kör bir ışığın altında

Bir yere yetişir gibi 

Ne çok hızlı atıyordu kalplerimiz

Bir zaman sonra durdular

Aynı kör karanlığın altında

Konuşulması gerekenleri susup 

Susulması gerekenleri konuşmuş gibi

Birbirlerine baka baka

Suizan

Gördün mü bak 

Yıkıldı işte bu sırça köşk

Akıyor çıkmaz bir sokakta kıpkızıl kan

Süzülerek ağır ağır kırık taşların arasından

Boğuluyor kan gölünde çırpına çırpına bir çocuk

Her yanında cam  kırıkları

Kıpırtısızsın ve hiç duymuyorsun 

İçine içine bağırdığı bu onulmaz çığlıkları

Ölü kuşlar düşüyor üstüme 

Ölü kuşlar, kanatları bedeninden arınmış

Ne kaçmak imkanı var artık bu yıkımdan

Ne yeni bir temelden inşa

Gülistandaki güller bile bize darılmış

Bunca emek bunca zaman bunca gülüş boşa mı şimdi

Açmıyor hiçbir anahtar  hiçbir kapıyı

Kilitlerin hepsi tam bileklerinden kırılmış

Küçülüp kesiklerimin ezginliğinde ana rahmine 

Varsa mümkünatı bir şekilde gitmeli

Ama yeniden doğsam ne fayda

Tohum tutmaz bu toprak

İlk nefesimde içtiğim bu süt zehirli

İyileşmemiz de mümkün değil artık 

Herkesin içinde derin bir suizan

Kuşlar taşıyacak cesedimi belli ki

Son kullanma tarihi geçmiş bir ilaçtır artık zaman