Avuçlarında Hayal Tutanlar

Bir bileyi taşı ellerinde 

Ağızlarında öfkenin durmaksızın akan salyası

Okşamıyor kimse kimsenin başını

Herkes kendi kör bıçağıyla

Kesmekle meşgul kendi göbek bağını

İmamlar ve kırlangıçlar 

Ellerinde ziller davullar tenekeler

Münzevi ruhumun köşelerinde bağırıyor aç biilaç

Sokak köpekleri, bekçiler ve alnı beş çizgili işçiler

Güneşi kendi rahminden doğuruyor

Herkes yan yana yürüyor

Kimse görmüyor birbirini

Kimse duymuyor

Herkes ölüyor bir köşede yalnız

Yaralarına sarılıp

Yalnızlık bu yüzden hiç olmadığı kadar anlamsız

Kuşluk vakti 

Zamansız bir ezanla doğdular ahir zaman dahilinde

Yetmiş iki millet anadan üryan

Bu menzilde herkes kendince katil, ömrünce maktul

Herkesin dilinde gırtlaktan kopan nağmeli bir sela 

Herkes göbek bağını kesmekle meşgul

Anlatsam inanmazsın

İnansan hep yarım inanırsın

Diğer yarısı şüphe 

Bu düzen kanıksanmış ve alışılagelmiş çoktandır

Yerde kanlar içinde yatanlar

Avuçlarında hep hayal tutanlardır

Mezarlık Çiçekleri

Kırdın mı prangalarını da konuşuyorsun

Söndü mü yangınların kanatlarını çırpıyorsun aheste

Kan denizinde yüzmeyi öğreniyor çocuklar

Buğday başakları gibi  salınırken toplu mezarlık çiçekleri

Ne haddime ahkam kesmek insanlık onuru üzerine

Gözlerimde dar ağacına gülerek giden bir yiğidin gözleri

Yer tutuyor kalbimde dinmez acılar, yeni gelecek diğerlerine

 

Sınır

Kendini de sevse, 

Bir ağacı yahut bir kediyi, 

Kadını, denizi, kuşu 

Her neyi seviyorsa 

Yeteri ve ederi kadar sevmeli insan

Durması gereken yerde de durmalı

Yoksa işten değil sınırını aştığı sevgiden vurulması

 İner ruhuna apansız ağır bir çekiç

Herşey dahil bu sınıra

Gülmek hariç 

Suya İnanalım

Binelim şu eski sandala

Durgun çarşaf gibi bir denizde

Ne kadar açılabiliyorsak açılalım

Bırakalım sonra kürekleri

Nereye götürürse götürsün bizi deniz

İnanmak en büyük kumardır

Biz yalnızca suya inanalım

Göz Göre Göre

Sarılmıştık kör bir ışığın altında

Bir yere yetişir gibi 

Ne çok hızlı atıyordu kalplerimiz

Bir zaman sonra durdular

Aynı kör karanlığın altında

Konuşulması gerekenleri susup 

Susulması gerekenleri konuşmuş gibi

Birbirlerine baka baka

Suizan

Gördün mü bak 

Yıkıldı işte bu sırça köşk

Akıyor çıkmaz bir sokakta kıpkızıl kan

Süzülerek ağır ağır kırık taşların arasından

Boğuluyor kan gölünde çırpına çırpına bir çocuk

Her yanında cam  kırıkları

Kıpırtısızsın ve hiç duymuyorsun 

İçine içine bağırdığı bu onulmaz çığlıkları

Ölü kuşlar düşüyor üstüme 

Ölü kuşlar, kanatları bedeninden arınmış

Ne kaçmak imkanı var artık bu yıkımdan

Ne yeni bir temelden inşa

Gülistandaki güller bile bize darılmış

Bunca emek bunca zaman bunca gülüş boşa mı şimdi

Açmıyor hiçbir anahtar  hiçbir kapıyı

Kilitlerin hepsi tam bileklerinden kırılmış

Küçülüp kesiklerimin ezginliğinde ana rahmine 

Varsa mümkünatı bir şekilde gitmeli

Ama yeniden doğsam ne fayda

Tohum tutmaz bu toprak

İlk nefesimde içtiğim bu süt zehirli

İyileşmemiz de mümkün değil artık 

Herkesin içinde derin bir suizan

Kuşlar taşıyacak cesedimi belli ki

Son kullanma tarihi geçmiş bir ilaçtır artık zaman

Mahal Yok Endişeye

şimdi ben sevgilim

başka bir şehirde güneşi kucaklamaktayım

yanında yokum sevgilim 

farkındayım içindeki endişelerin

oysa bak ne kadar güzel güneş

gökte  bulutlar ne kadar da berrak

öyleyse içini çürütenleri

yanında akan şu nehre bırak

nehir alsın götürsün

kuşlar yeni gülüşler getirsin

rüzgar alsın götürsün

kelebekler yeni düşler getirsin

bekle sevgilim zamana yenilmeyeceğiz

bekle hiç mahal yok endişeye

öpücükler konduracağım

gözlerindeki küskün çiçeğe

oysa bak ne kadar güzel bahar

çiçekler de mis gibi kokuyor

nereye gidersem gideyim sevgilim 

bana herkes sen gibi görünüyor

taşlar alsın götürsün 

bahar yeni umutlar getirsin

yollar alsın götürsün

düşler seni bana getirsin

Göç

 geçip gidiyorlar

göğüs kafesimin üstüne basarak

neşeli çocuklar, kızgın ihtiyarlar

belki yedi asır bu kapıdan öylece geçtiler 

yine geçiyorlar

kucaklarında bebek

sırtlarında tahta okul çantaları

ağır bir tabut gibi yorgun omuzlarında

geçip gidiyorlar avuçlarını sıkarak

yorgun kadınlar

tedirgin adamlarla

Karahindiba

güneşi yolcu ediyoruz

eskimiş bir bankın üzerinde

gövdesini azcık sıksam kırılacak

saçılmaya hazır tohumlarıyla

elimde bir karahindiba çiçeği

güneş birazdan gözlerinde soğuyacak

ben sana günahlarımı anlatıyorum

sen kör bıçağını bana biliyorsun

konuştukça kargalar konuyor çiçeklerime

her kelimede çözülüyor prangası dilinin

ben tam orta yerinden vuruluyorum

sınırını aştığım bu deli sevgimin 

birbirimizi yolcu eder gibi yolcu ediyoruz güneşi

ayaklarımızın ucundan geçmiş günlerimiz gibi

karınca dizisi geçip gitmekte

avuçlarında kırılmış ve üflenmiş  

bir karahindiba çiçeği 

ölmekte ve yeniden ölmeye yeşermekte

Üfle Kızım

Üfle kızım

Üfle ki uçsun zaman zaman etrafında dönmeye başlayacak karabulutlar

Üfle ki içine çökecek karabasanlar çıksın gitsin

Üfle kızım

Üfle ki kalbinde her zaman taptaze nefesler, yeni umutlar ve masum gülüşler için yer açılsın

Üfle kızım üfle

Bir meltem naifliğinde, bir fırtına şiddetinde bazen, her yeni yaşında ferahlık gelsin

İyi ki doğdun kızım

İyi ki bahçemizde filizlendin rengarenk

Kendin gibi çiçek bir ömrün olsun

Yüzün hep güle değsin

Morg Çekmecesinde Felsefe

Nasıl kovulduk bak durup dururken

Ölümümüzü konuşanların kulak misafirliğinden

Oysa ben yakışıklı bir kadavraydım

Elleri ince ayakları düztaban

Sen gülüşü kaskatı kesilmiş bir merhume

Meydanlardan özenle seçilmiş bir kurban

Kim bilir ne çok arkadaşımız var

Diğer çekmecelerde sessizce bağıran

Oysa ne çok konuşurduk buralara gelmeden 

Bir biyolog edasıyla fotosentezi de

Annenin madalyası tezgah üstündeki sarı bezi de.

Susmazdık hiç, bilirdik susarsak öleceğimizi de

Kör Beyazı

biter mi sözcükler... ya anlatmak istedikleri sözcüklerin... herşey buz gibiyken... bir sıcak kahveye, bir pencere önüne bu kadar özlem duyarken... kar artarken gitgide özlemin gibi bembeyaz... karın altındaki çamur gibi yokluğun kapkara iken biter mi sözcükler dudaklarımdan çıkan nefesin dumanı ayaklarımın ıslaklığı ruhumun kupkuruluğu biter mi sen bunca kaçarken ve susarken kar gibi sessizken ben bu karın ve bu sessizliğin altında umutsuzca gömülürken kör ediyor bu beyazlık beni. 10.01.2016

Ne Hoş

Güneşe doğru uzatıp ayaklarımızı

Bir günahın içinden gülüyoruz kahkahalarla

Ne hoş yangınında yanmak

Dudağında sönmek ve yeniden yanmak

Göğsünün ucundan bir kibrit alevi ile

Biz sevişirken kendi yatağımızda

Nehir akıyor kendi yatağında 

Çiçekler eziliyor altımızda sarı beyaz mor çiçekler

Kuşlar izliyor bizi utanarak

Bir çığlığın içinden yükseliyoruz göğe

Özlem eziliyor kollarımızın arasında un ufak

Nefesin genişleyerek yayılıyor yüzüme

Bir de heyecanımın amansız çarpıntıları

Bir günahın tam ortasından geçiyoruz ikimizde

Ne hoş bir buz kütlesi gibi eriyip eriyip akan nehire karışmak

Bir şelaleden umarsızca düşmek ümidiyle

İhtimal

Yavaş ol kaygan bir zemindeyim

Acıma değip geçme 

Az da olsa alış

O senin en büyük hediyendir 

Bitmez bir yolda iz sürerdim

Ama bu biraz da yolun sonuna varış 

Çocukları, kedileri ve tanrıyı sor bana

Çocuklar sokakta, kediler damda

Tanrı da en çok yoksulları öldürme mesaisindedir

Yavaş ol lütfen 

Kaygan bir zemindeyim

Kaçırma sakın gözlerini gökyüzünden

Seni sevmek çok güzel 

Sırf bu yüzden

Yanımda olup olmamanın bir önemi yok

Sırf bu yüzden

Bir ihtimal ölebilirim

Diğer ihtimal kuşlar göç etmeyebilir

Çınar Ağacı

Damlarda gizleniyor 

Göçememiş saçak altı kuşları

Kanat vursalar göğe  donacaklar 

Göremeden ilkbaharı

Son güzde böyle bir kuşluk vakti

On üçüncü yılın on ikinci ayının on birinci günü

İnsanlar uykuda kuşlar sessiz

Yeni doğmuş bir bebek çığlığı hastane duvarlarında 

Kar serpiştiriyor bulutlar

Yollar daha yeni kır beyaz

Hiç bilmediğim bir his bu

Aşina olmadığım bir ses

Gerçekleşmez dediğim bir dilek

Yabancıladığım bir düş

Tutuşturdular avuçlarıma tüysüz minik bir kuş

O benden ürkek ben ondan ürkek

...

Olacak iş mi şimdi bu 

Kötülük çağının ortasında doğurduk seni

Biraz sabır anlatacağım olanı biteni

Sabretmek bizim mayamız

Güneşi tutmak biraz da bizim ellerimizde

Önce cemreler düşecek bir bir

Sonra nevruz  hıdırellez

Bak gördün mü bahar bir adım ötemizde

Vakur gözlerinde bitmez bir merak tutacaksın

Sessizliğinde  erdemliliğin kemalini

Biliyorum ki

Tadacaksın mutlaka 

Eski bir çınarın erincini

Havaya düşer düşmez cemre 

Salınacak kırlangıçlar

Dallarına doğru çınar ağacının

Ve yürüyecek insanlar 

Kötülük çağına savaş için

Altını üstüne getirecek meydanların

Veyahut tam tersi

Yürüyecek insanlar

Kötülük çağına savaş için

Altını üstüne getirecek meydanların

Ve havaya düşecek cemre

Salınacak kırlangıçlar özgürce

Dallarına doğru çınar ağacının

Şair Dili

Yepyeni bir dil icat edilmeli

Mucidi de filozoflar olmalı mutlaka

Hangi şair tamamlayabilmiş ki

İçinde hapis tuttuklarını

Yazının icadından bu yana

O şairler, bir yüzyıl daha yaşasalar

Hiç durmadan yazacaklar yine muhakkak

Ama içlerinde hep bir eksiklik kocaman bir ukde kalacak

Bitimsiz Mektup

Zamansızdın…

Ta, o ilk bana geldiğin gibi, yine zamansız çıkıvermiştin karşıma, o eski beyaz ekrandan. Küçücük bir fotoğraftı ilk gördüğüm.  Aynıydın, değişmemiştin ya da çok değişmiştin de, ben seni hala o günlerdeki gibi görüyordum, her yerde olduğu gibi bu küçük fotoğrafta da…

Küçük gözlerin hala küçük, ağzın hala şeker tebessümler içinde, yüzün hala güzel… Ve hala o kadar derin bakıyorsun ki, tüm evreni sığdırabilirim yine derinliğine…  Saatlerce seninle konuşabilir, tartışabilir, gözlerine, yüzüne bakarak susabilirim… Kuşları susturabilir, denizi susturabilir, göğü yere çalabilirim.

Hayatımın en güzel sürprizlerinden biriydi, heyecanla postacının elinden kaptığım, 3. Mektubundan çıkan o küçük fotoğrafta seni ilk görüşüm… İskenderun sahilinde kayaların üzerindeydin, İspanyol paça mavi kot pantolonun vardı üstünde. Deniz arkanda kocamandı ve gözlerin işte bende bu deniz gibiydi, derin ve esrarengiz… Kendinden büyük şeyler yazmıştın. Derinliğini daha ilk mektubunda hissetmiş ve sonsuz bir haz duymuştum… Fotoğrafınla birlikte bütünleştirmiştim, aşkımı, hazzımı ve özlemimi… Seni izledim, okudum, kokladım, yaşadım an be an. Çok zaman karşıdan gelen kişi sendin, her seferinde merhaba demeye yeltendiğim…

Sesin, görüntün, düşüncelerin, kelimelerin, yazdıkların söylediklerin, hissettiklerin her şey tamdı da tenin eksikti yalnızca… Dokunmak eksikti… Öpmek… Koklamak… Sarılmak… Ne kadar senden gelen her şeyi sarıp sarmalasam da eksikti işte…

…

Sana geldim, sarıldım, kokladım…  Ve gittim… Gittim ama, sen benden biraz önce gitmiştin zaten… Sarılırken, koklarken, dokunurken, omzuma koyduğun başın bambaşka bir düşünce denizinde belki kendi çıkmazları içinde kapılar açmaya uğraşıyordu…

Önce sen, sanki aramızdaki uçurumu önceden görmüş ve sessizce gitmiştin… Sanki gitmeni bekler gibi, sanki bu gidişlerin tüm günahını sadece sana yüklemek ister gibi, sanki bitişe senin bahane olmanı ister gibi hemen ardından ben gitmiştim…

Yokluğuna bile delicesine aşık olan ben, varlığında dünyaları yerinden oynatmaya namzet olan ben, hiç ısrarcı olmadan, kapılarına dayanmadan, şehirleri yakmadan, her şeyi arkamda bırakıp yollara düşmeden sessizce onaylamıştım gidişini…  Artık yokluğunun da yokluğuna alışmak zorundaydım… Bu, ne şekersiz çaya, ne bir yakının ölümüne, ne yeni bir şehirde bambaşka insanlara alışmaya benziyordu… Bu alışmak, hayatın başköşesinden, çöpçüler alsın diye seninle yarattığımız/yaşadığımız her şeyi kaldırıp sokağın başına bırakmaya da benzemiyordu…

Seni usul usul öldürmeliydim…  Acını çeke çeke varlığının/yokluğunun tüm izlerini silmeliydim… Şehirler değiştirmeliydim sık sık, işlere girip çıkmalıydım, sürekli yeni insanlar tanımalıydım, azıcık samimi olduklarıma seni anlatmalıydım uzun uzun. Sonra evime döndüğümde sen yokmuşsun gibi, ruhuma açılan o derin çukurun yokmuş gibi bilgisayarın başına geçip tekrar tekrar yeni insanlar tanımalıydım… Ama hepsini az tanımalıydım, az konuşmalıydım, az sevmeli, hayatımda az yer açmalıydım…

Öyle de yaptım… Herkesi az tanıdım, az sevdim, az seviştim. Hemen unuttum, her kim girdiyse hayatıma ve iliştiyse/iliştirdiysem ömrümün bir yerine…

Gözlerin ardındaki derinlik gibi derin bir çukur açarak gitmiştin içimde… Ne azar azar doldurabiliyordum bu çukuru, ne de üstünü kapatabiliyordum yalandan bahane örtüleriyle… O kocaman çukurun içimde kocaman yer tuttuğunu bir ben biliyordum…

Azar azar yaşadım her şeyi, aşkları, dostlukları, sevgileri, ihanetleri, şiiri, kelimeleri. Her şeyi ve herkesi tükettim hemen. Yoksa derin çukurlar açabilirlerdi -ki bu beden bu ruh ne ikinci büyük bir çukuru, ne de o kadar büyük yaralanmışlığı kaldıracak güce sahip değildi…

Bunu kendime itiraf ettiğimde, onca yıl geçmesine karşın, sana karşı ne kadar aciz olduğumu fark ettim.  Ne kadar zayıf, ne kadar güçsüz, ne kadar tekrar yaralanmaya açık, ne kadar ölüme hazır olduğumu hissettim…  Tıpkı sana neden gittin diyemediğim o ilk zamanlar gibi… Ben buradayım hey, sen ben artık biziz, tekiz, sen gidersen bende seninle gelirim, yahut senin gideceğin yer benim yanımdır diyemediğim gibi… Seni elinden tutup çekip alamadığım gibi…

…

Zamansızdın… Yıllar önce nasıl beyaz ekranda tesadüfen çıktıysan karşıma, her şeyi kabullenmişken, yokluğunun yokluğunu dahi ruhumun bir parçası gibi benimsemişken, onca yıl seni göreceğim anda nasıl dimdik ve güçlü ve sıradan duracağımın hesaplarını yapıp kendimi buna alıştırmışken, yine aynı beyaz ekrandan çıkıvermiştin karşıma…

Öylesine dolaşırken, tesadüfen, hazırlıksız ve çıplakken… Yaralanmaya hazır, geçmişe yeniden dönmeye hazırlıksızken, bir özgeçmişin sağ üst köşesinden yan durmuş gülümsüyordun yine… İlk dudaklarımdan dökülen sözcüktü, Hoş geldin küçük güzel kız…

Fotoğrafından birkaç gün sonra, kelimelerin döküldü ekrandan yine önüme… Nasılsın diye soruyordun? Sonra o soruyu ben kendime sordum. Nasıldım? 11 yıldır hiç unutmadığım, ne zaman kendi içime dönsem o soğuk yastıklarda, o derin büyük boşluğuna düştüğüm kadın şimdi bana nasıl olduğumu soruyordu. Nasıldım, nasıl oldum, nasıl olacaktım hiçbir fikrim yoktu… O derin yokluğunun yokluğuyla geçinip gidiyorduk işte… Geceleri buluşup içiyorduk bazen, bazen denize düşüyorduk, bazen sokağa tükürüp duvar diplerine işiyorduk… Nerede ne yapsam, hangi kimlikle, hangi canımı yaksam, dönüp dolaşıp geldiğim yer o derin çukurdu işte.

Sahi nasıldım ben 11 yıldır? Ya da beni boş ver sen nasıldın? Ben senin ruhunda bende açtığın kadar büyük bir boşluk açabilmiş miydim? Hangi sarhoş anında aklına geldim, hangi hüzünlü özlemin içinde adımı andın? Neler yaptın, kimlerle seviştin, kimlerin ruhunda derin yaralar açtın, kimlere o küçük şeker ağzınla gülümsedin, kimlerin ellerini tuttun o pamuk ellerinle? Hayat çok yaktı mı canını? Çok ağladın mı, çok özledin mi, kendi kabuğunda tanrıya küfrettin mi?

Diye soramadım, çünkü yanı başımda senin açtığın o büyük boşluğu doldurmaya aday olan, beni sevdiğini her daim hissettiğim, benim her ruh halimi kaldıran, içimdeki savaşlara saygı duyan kadın vardı… Utandım…

Yazamadım… Sadece, iyiyimsennasılsınevlenmişsinAllahmesutetsin gibi gündelik yaşamın içini boşaltarak sıradanlaştırdığı gelgeç cümleler kurdum… Ama konuşmalıydım, seni dinlemeliydim, susmalıydı(k)m… Onun için, arayacağını bildiğim için verdim sana telefon numaramı…

Çıldırasıya yiyordun beynimi… Seninle konuşuyordum sürekli, yolda, otobüste, işte, markette gördüğüm bütün kadınlar sendin… Sanki 11 yıl geçmemişte, yine sana gelmenin, sana sarılacak olmanın heyecanını taşıyordum içimde… Sanki postacı kapıya gene dayanacak üstünde bir sürü rengarenk yazıların olduğu mektuplar getirecekti… Sanki ben yine bir oturuşta tekrar tekrar okuduğum mektubunun her bir kelimesine upuzun cümlelerle yanıtlar yazıp, Cezmi Ersöz çakması denemeler yazarak, melankolik ve idealist hallerimi anlatacak gibiydim…

Hoş geldin diyordum haykırarak sürekli içimden, sessizce dışımdan… Hoş geldin güzel küçük sevgili… Bak şimdi büyüdü(k)m… biliyorum yanında yoktum büyürken… Birbirimizde değildik… Yaşam bizi büyütürken, acırken, kavga ederken, ağlarken, gülerken, koşarken, başarırken, başarısız olurken, kaybederken, kazanırken, özlerken… Birbirimizin yanında değildik ve belki de bunca sene belki de sadece birkaç kez birbirimizin aklından geçtik…

Birkaç gün sonra bir telefonuma gelen çağrının sen olduğunu, içimde dalgalar kopartmasından anlamıştım. Aradım… Bir yanım yok canım o değildir dese de o kadar kısıktı bu öngörünün sesi, gülmüştüm… Yeniden bahane arayışıma ve kendimden bu kadar emin oluşuma… Karşıdan gelen ses… Oydu işte, yıllar önce saatlerce kulağımda oynaşan, ruhumu yüreğimi okşayan, içine hiçbir şekilde yalanın, sırın, riyanın girmediği o güzel cümlelerin sahibinin sesiydi… Kısa ve öz konuşuyordun hala, hala tok ve emin geliyordu sesin… Beni kendine aşık edende ilk sesin değil miydi zaten… O sesti işte yine yıllar sonra telefonun ucundan ruhumu okşayan, dünyayı maviye boyayıp beni de tam ortasına atıp uzaktan izleyen.

Ne kadar yürüdüm, nereye kadar yürüdüm, ne kadar konuştuk, hatırlamıyorum şuan… Tek hatırladığım, tüm ruhum, karakterim, düşüncelerim, hislerim, nefeslerim, bakışım bedenim dışımdaki bana ait her şey tersine evrim geçirerek 12 yıl öncesine dönmüştü…

Şimdi yine ardı ardına cümleler geliyor dilime, özlemler, arayışlar, bulamayışlar, kaybedişler, sevişmişlikler, terkedilmişlikler, acımışlıklar, yaralanmışlıklar, sevmişlikler, kazanmışlıklar, kaybetmişlikler, aldanmışlıklar, aldatmışlıklar… Ve daha binlerce şeydi işte özlemimin kelimelerimin kıçına vurarak önüne itelediği…

Konuştuk, bizi biz yapan beyaz ekrandan görüştük, güzel sözler söyledik, acı gerçekler söyledik, ideallerimizi paylaştık, olmuşları, olmasını istediklerimizi ve olamayacakları dillendirdik… Birbirimizin ekseninde olmadığımızı düşündük, olmamızın gerekmediğini, yaşamın böyle garip bir şey olduğunu, onca acıyı tattırsa da küçücük bir tesadüfle insanı çocuklar kadar neşeli yapabildiğini, artık tablonun tamamını görebildiğimizi düşündük…

Görmeliydim seni, aynı ürkekliğimle dokunmalı, seni kocaman özlemle sarmalıydım… Yanına geldim… Eskiden beni sana getiren, yokluğunu en yoğun hissettiren kentteydin… Yanına geldim… Yağmurluydu… Yıllar önceki yaz mevsimi gelişlerimin aksine bu hüzün kenti yağmurluydu… Güzeldi…

Küçük bir büfenin önünden alacaktın beni… Heyecanımı bastırmak için 5 tane sakız atmıştım ağzıma, yerimde dönüp duruyordum, yağmura bakıyordum kafamı göğe dikip… Ağzımı dolduran keskin nane tadı bastıramıyordu heyecanımı…

Uzaktan gördüm seni, kim bilir hangi acıları sığdırdığın o küçük gözlerin ve küçük ağzın kocaman bir gülümsemeyle yaklaşıyordu bana…  Geldin. Sarıldın bana aceleyle… Erkenden uyanmış olmanın verdiği  komik kızgınlığın o kadar tatlıydı ki, beni o an ölüme bile götürsen gülümseyebilir, sana, olsun sen öldür beni diyebilirdim…

Yan yana yürüyorduk… Yağmur kah hızlanıyor kah yavaşlıyordu ama biz hep aynı tempoda, çok az konuşarak yürüyorduk… Hiç bitmesini istemediğim yürüyüşlerden biri olarak yazılmıştı tarihime çoktan… Erken sayılabilecek bir saatte, kahvaltı yapmak için bir yere oturduk… Bu seninle birlikte yediğimiz 3. Yemekti. 12 yılda 3 yemek, ne kadar da doyurucu diye geçirdim içimden… Açlığım sanaydı… İlk iki yemekte de olduğu gibi bir şey yiyememiştim heyecandan… Konuştuk sadece… Havadan sudan… En çokta yaptığımız güzel şeylerden… Sen akademik başarılarını anlattın, ben nasıl aktivist olduğumu… Değişmemiştik ikimizde… Aynıydık, eskiden de sen derslere çalışmam gerek diye kapatırdın telefonu, ben de kendimi hep sokağa atardım…

Seni konuşurken izledim… Defalarca hoş geldin dedim… Ruhum nasıl da eksikti yarımdı, nasılda özlemişti seni… Ta 12 yıl önce hiç görmediğim fakat tanrıça gibi sevdiğim kadını görmeye gözümü karartıp ülkenin diğer ucuna gittiğim gibi, bu gidişimde yine aynı deliliği ve özlemi, aynı koşulsuz sevgiyi, karşılıksız masum bir hissiyatı  barındırıyordu içinde… Ruhumdu tatmin edilmeye en muhtaç olan. Ondan geldim sana… Koşarak, uykuları, kimlikleri, yaşanmışlıkları, geçmişi, geleceği yarıda oldukları yerde bırakarak geldim… Senin yanında olduğum andı işte her şey… Camdan bir kafes içindeymişiz de yaşam adına hiçbir şey içeri giremiyormuş gibiydi…

Sonra birkaç yere daha gittik… Soğuk sokaklarda yürüdük, üşüdük, sıcak yerlere attık kendimizi, kahvemizi biramızı içtik, sigara hiç bu kadar lezzetli olmamıştı…. Ve hiç düşünmemiştim sıradan bir sigaraya sırf seninle içtiğim için anlam yükleyeceğimi lakin o bile benim için o kadar değerliydi ki… Bazen sarıldım sana… Küçük utangaç kaçamak sarılmalar… eline dokundum bazen… Gözlerine baktım… Yüzünün güzelliğine baktım…

Sonra gitme vaktiydi… Kalabalık bir metro istasyonunda sadece seni görüyordu gözlerim… Ve belki de son kez sarılıyordum sana… Kokunu, o hiç unutmadığım, doyamadığım kokunu son kez çekiyordum belki de içime… Son kez o güzel küçük gözlerini görüyordum ve elini tutuyordum belki de son kez… Sen gözden kaybolduğunda puf olacaktı ve balkabağına dönüşecekti şehir… Ve gerçekler cam kapılarda beklemenin sıkıntısıyla vuracaklardı yüzüme…

Yürüdüm… Çok uzun bir süre çok uzun bir mesafeydi belki yürüdüm… Üşümeye başladığımda yani soğuk seni içimin bir kenarlarına itmeye çalıştığında eve gitmem gerektiğinin farkına vardım… Sana gelmek fikri o kadar yakın ve o kadar olanaksızdı ki…

Eve döndüğümde usulca örtmüştüm o derin boşluğunun üzerini… Artık o kadar normaldi ki her şey, seninle kocaman bir tesadüf ve sanal kavga eseri tanışmam, onca mektuplaşmamız, sana gelişlerim, kavgalarımız, gidişlerimiz, onca yıl hiç görüşmeden ve belki aramadan hayata devam etmemiz ve yıllar sonra yine o beyaz ekrandan birbirimizi bulmamız… O kadar normal ki…

O kadar normal ki senin ağzından çıkacak tek kelimeyle kalbimin bütün bütün yerinden çıkacakmışçasına heyecanlanmam, her defasında sana koşarak gelmek isteyişlerim… Elini tutmak isteyişlerim ama tutamayışlarım, sarılmadan sarılmanın hazzını yaşayışlarım… 

Tanıştığımız günden bu zamana kadar bana;

Dokunmadan, sarılmadan, koklamadan, görmeden sevmeyi öğrettiğin için, uzun yıllar sonra bile kıvılcımların nasılda yangın çıkartabildiğini bir kez daha gösterdiğin için, uzun uzun susmaların aslında içimizde nasıl bir kabulleniş doğurduğunu deneyerek yaşattığın için,  onca sene hal, tavır ve bakışlarımız değişse olgunlaşsa bile o ilk heyecanı hala eksiltmeden içimizde taptaze tutmayı öğrettiğin için, hayatımın bir yerinde ve süregelen bir zamanın da yer aldığın ve hatta o zamana derin izler bıraktığın için, söylemesen bile o küçük gözlerinin ardından gözlerime düşen bakışlarınla nasıl özlediğini hissettirdiğin için, yaşanan o küçük, kısa şeylerin masumiyetini şimdinin onca gerçeğine rağmen hala koruduğun için, nasıl ilk tanışmamızda ve hatta buluşmamızda küçük çocuk saflığında tartışmalar yaşadıysak, onca yıl sonra görüşmemizin ertesi gününde aynı tadı bir kez daha yaşattığın için, her şey değişirken benim ruhumda ve hafızamda yer eden sana dair her şeyi koruduğun ve benim yıllar sonra seni hiç değişmeden bulmamı sağladığın için, beni bir süre önce terk eden şu lanet olası kelimelerin yolunu bana çevirip yeniden şiirlere ve mektuplara dönüştürdüğün için, sana dair her şeyi birkaç yıl önce bir çöp kutusunun kenarına gözyaşları içinde bırakmışken, tanrının bana bir ödülüymüşçesine varlığını tekrar yaşamımın tam orta noktasına sokup, bana allak bullak olmanın mutluluğunu yaşattığın için…

Sonsuz teşekkür ediyorum sana…

Ve tanrıya dua ediyorum en iyi kalpli ve en güzel meleğini bana göndererek koşulsuz sevmek denilen o güzel erdemi ruhumun ve kalbimin her yerine buladığı için…

Merhaba

Merhaba;

Merhaba, geçmişimin gönül yarası, kaybedişlerimin bıçak izi, gülüşlerimin gamzesi.

Merhaba, solmuş gülümün yeniden dirilen goncası, ellerimin hasretle yollarını gözlediği sıcaklık.

Merhaba, on dokuz yaşımın divane eden hasreti,  isyanımın karanfil çiçeği, yüreğimin küllenmeyen közü.

Merhaba, küfrederek çıktığım o taş kaldırımlı bitmek bilmez ömrümün en huzurlu yokuşu.

Merhaba, bana seni hatırlatan her şeyde içimi kıpır kıpır eden o saf ve yerinde durmaz duygu.

Merhaba, kah durulan kah coşkun seller gibi coşan ve bir yerlerinde kelebeklerimi gökyüzüne salıveren Asi Nehrim…

Merhaba, her aklıma düştüğünde koşumundan kopan yalnızlığımın doru atı,

…

 Belki koca bir mektubu merhabaya ayırmam gerek. Bunca ağır özlemi hangi selam hangi kelam tarif edebilir ki?

Bunu bir kavuşma sayarsak kelimelerimle ve geçmişimin olgunlaştırdığı özlemlerimle kocaman sarılıyorum sana. Yaptığımız tercihlerin sorumluluğunu taşımak bazen üzse de bizi, onca yılımı azala azala olsa da bir karanlık mahzenin, bir özlem mabedinin içinde sükuta sarılarak geçirmeme vesile olsan da inan dökülen saçlarımın bir teli kadar kıymet-i  harbiyesi yok benim için. Onca acının yoksulluğumun tek sebebi de tek kıymeti de sensin.

Ne anlatayım bilmiyorum. Daha doğrusu nereden başlasam? Seninle başlayan yerden mi yoksa gittiğin yerden mi hiç bilmiyorum. Elim beni nereye götürürse oradan başlayıp yazacağım. Ellerime bırakıyorum kontrolü. Zihnimin bir hükmü yok…Akacak sanırım ellerim bu mektupta ve sonrakilerde beni sana getiren o deli nehir gibi. Hep yaptığı gibi…

Sen yokken neler yaptığımı hayatımın özetini anlatmayacağım. En azından şimdilik. Onları yavaş yavaş diğer mektuplarda yazarım belki. Bilmiyorum.

Yine senden kalan diyebileceğim bir şey daha buldum. Tam olarak senden kalan sayılmasa da en azından senin varlığının ve yokluğunun bana yazdırdıkları bunlar.Yokluğunun ardından geçen bir kaç  senenin özeti gibi bir şey.
Çok basit gelebilir. Öyleler zaten. Çünkü seni öyle basit sevmiş, öyle basit özlemiş, öyle basit yaşamış, öyle basit yazmıştım. İddiam yoktu sana ve bize dair. Beylik laflarım büyük hedeflerim de yoktu. Sadece sevmek vardı işte küçük sıradan, bir elma kurdunun elmayı sevmesi gibi… 

Bunca yılı anlatmaya bunlar ile başlamanın daha doğru olacağını düşünüyorum. 

Şimdilik diyeceklerim bunlar.

Yıllar sonra bizi bir akıntı içerisinde yeniden karşılaştırdığı ve yıllar önce bir restoran da bana aşkın varlığına inandıran o hatırayı yeniden hatırlattığı için nehire, beni merak ettiğin ve daha bir çok şey  için sana teşekkürler…

Sevgimle ve özlemle hep…

Papatyanın Savaşı

Bir dağ başı yalnızlığı içindesin bilirim

Başında karabasan bulutlar

Nemli soğuk 

ve uğultulu bir mağara karanlığı ruhun

Kekik yatağında büyütürsün sancılarını

Güneş batarken de acıtır, doğarken de

Baldıran zehri içsen ne fayda

Bal bile yesen mundar olur dilinde

Öyle bereketlidir ki bu topraklar

Topyekün kırıma uğratsalar da bütün çiçekleri

Bulduğu ilk çatlaktan boy verir mutlak bir filiz

İşte o umuttur, 

Onunla renklenir kırım bekleyen diğerleri

Yani hiç doğmamışlar ve doğmuşta yaşamamışlar

Öyle gariptir ki bu topraklar

En nadide çiçekleri de doğurur sancılar içinde

En zehirli yabanıl otlarını da pıtrak gibi

İşte o kavgasıdır, ayrık otları ile papatyanın

Sen, kocaman ama yaralı yüreğinle bunca kötülüğün içinde 

Bir çatlaktan boy vermiş sapsarı gül yüzlü bir çiçek

Umutları bir orman gibi yeşertensin

Doğacaksın yine enkazların içinden

Çünkü gübren insandır

Mayan, tarihin içinden gelen bir koşulsuz sevmek

Eğme başını, asma yüzünü

Yine dirilecek yine göğe bakacaksın

Sevmeye sarılıp, ayrık otlarına direnerek