On Yıl

Hiç bilir miydim

Eylül hüznünü olduğu yere bırakıp giderken, Ekim’in bana AŞK getireceğini,

Hiç bilir miydim

Ekim isyanını içimde harlarken, yüreğimde kıvılcımlanan AŞK’ı da harlayacağını,

Hiç bilir miydim

İçime ekilen tohumu en iyi sonbahar yağmurlarının filizlendireceğini,

Hiç bilir miydim

Varlığını sorguladığım her şeyin sorgusuz sualsiz beni sana getireceğini,

Hiç bilir miydim

Kavgasını verdiğim geleceğin aslında  içinde seninde  olduğun bir gelecek olduğunu,

Hiç bilir miydim

Serkeşlik üzerine kurulmuş dünyamın, merkezinde çocuklarımızın olacağı bir dünyaya evrileceğini

Hiç bilir miydim

Sana dokundukça teninin damarlarımdaki kanımdan daha fazla bana hayat vereceğini

Hiç bilir miydim,

Siyah ve griye dönüşmüş gözlerimin mora bu kadar çabuk alışıp seveceğini

Hiç bilir miydim,

Turgut Uyar’ın dizelerinin senin hayatıma küçük bir tebessüm gibi gelişinle yanılacağını*

Ve Ekim’in hayatımdan hiç gitmeyeceğini

Hiç bilir miydim,

Yazdığım bütün hüzünlü aşk şiirlerine yüklediğim anlamın birden komikleşeceğini

Hiç bilir miydim,

İçimdeki yazma, sevme, direnme aşkımın gözlerinde kocaman bir Çınar ağacı gibi büyüyeceğini,

Hiç bilir miydim,

On yıl önce tutmaya korktuğum ellerini,  şimdi bırakmaya korkacağımı,

Hiç bilir miydim,

On yıl önce omzumdaki çantanın yerine şimdi senden benden bir canı taşıyacağımı,

Hiç bilir miydim,

Yaşadığımız onca sancının ilacının bize kek pişiren oğlumuzun sımsıcak sarılması olacağını,

Hiç bilir miydim,

Geceleyin dışarıya gezmeye, eğlenmeye değil de ateşlenmiş oğlumuzun telaşı ile çıkacağımızı,

Hiç bilir miydim,

Menekşenin kokusunun olacağını ve bu kokunun misk-i amber misali beni cennetine katacağını,

Hiç bilir miydim,

 Hayatın akışının elimizde olmadığını, buna kiminin kader, kiminin tesadüf benimse Seda diyeceğimi,

 Velhasıl-ı Kelam,

10 yıl önceydi İzmir’de falıma bakan bir çingenenin,  senin adını zikrettiğinde umarsızlığımın dönüp dolaşıp kocaman bir şaşkınlık içinde aşka dönüşüp hayatımın tam merkezine kurulup oturacağını bilemezdim.

Onca zamanın bize neler eklediğini neler çıkardığını, neler yüklediğini, neler aldığını, neler verdiğini, neyden neye çevirdiğini sorgulamıyorum… Zamana direnen insanlık tarihinde görülmemiştir.

Zor zamanlarımızın izlerinin zor geçeceğini biliyorum, ve biliyorum güzel zamanlarımızın gözlerimizde birbirimizi hala bulduğumuzun daha güzel geçeceğini ve izlere iyi geleceğini…

Bilmek bilmemek üzerine yazdım bu yazıyı. Zira hayat aslında bir öğrenmedir… Şimdi tebessümle bakıyorum hayat. Bize ne çok şey öğretmiş. Ve biliyorum ne kadar çok şey öğretecek daha.

Onuncu yılımızda, bana yine en güzel hediyeyle geldin… Bir CAN’la…

Seni seviyorum isminin başında sıfatların yetersiz kaldığı sevgilim…

Seni seviyorum tüm bilisizliğimle ve seninle gelecek tüm bilgilere olan açlığımla…

Seni seviyorum anaçlığının, analığının, kadınlığının, insanlığının, güzelliğinin ve Tanrının sana bahşettiği nadideliğinle…

CAN’ım

CANAN’ım

CAN’ımın CANAN’ı

CANLARIM’ın CAN’ı… 

Hep söylediğimi söyleyeceğim sana…

İnanıyorsam Tanrıya, senden sebep…

Çünkü sen mucizesisin onun bana…

3 Ekim 2007’den 

3  Ekim 2017 ye…

…

*

eylül toparlandı gitti işte 

ekim falan da gider bu gidişle 

Turgut Uyar (Acıyor Şiirinden)