Süreksiz Sömürge

tüm zamanı durdurmuşken

ve koyulmuşken yola
sevmek gibi hantal bir yükü omuzlanıp
alındı elimden düş yumaklarım

kayıp gidiyor avucumdan zaman
ayağımın altından toprak


galata ve haliçte sönmüş ışıklar
türküler ağlamaya durmuş
karanlıkta kalmış sessiz ve çığlıksız
ağıt yakan iki esmer kadın

zaman şimdi elimde buz gibi
elimde kimsesizliğimin o kirli kanı

kimsesiz bir zaman
kimsesiz bir akşam
ışık yok

süreksiz bir sömürge düşlerimde

bu akşam bu şehir
soğuk ve karanlık

yorgun değilim
üşümüyorum

ve şehir
sanki üstüme inşa edilmiş